Mijn naam is Michel Pieters, mens en brain-guide. Als amateurmuzikant begeef ik me soms op jamsessies. Overal ter wereld is de entourage vaak hetzelfde: muzikanten die verlangen naar verbinding en bezoekers die op zoek zijn naar die magische muzikale ervaring. Het is een universum waar ik me graag in onderdompel, altijd in de hoop een nummer te horen waarin ik kan meespelen. Velen wachten in onzekerheid hun kans af om op dit podium te klimmen en zo hun talent onder de mensen te brengen. Een kleine verbetering in de wereld ontstaat.
Het begon allemaal die avond met een gitarist die zich op het podium positioneerde. Hij was een man van in de dertig, met een gitaar om zijn schouders, een slecht gebit en sluik, lang, vettig haar. Ietwat onzeker begon hij te spelen, en al snel volgde een man uit het publiek, die achter het drumstel plaatsnam. Wat er toen gebeurde, was niets minder dan magie.
Het ritme dat de drummer inzette, was ongekend. Het vulde de ruimte met een energie die iedereen raakte. Een zelfverzekerde boost ontstond bij de gitarist door de steun en de onzekerheid was niet meer in zijn houding af te lezen.
“That’s the soul who is playing, damn, he’s good!” schreeuwde een stem van een man die naast mij stond. “WhooooHoooooooo!” Zijn woorden bezorgden me kippenvel. Het was alsof zijn vibes direct oversloegen op mij, alsof we samen deelden in een gemeenschappelijk gevoel, aangedreven door het ritme van de muziek. Ik zeg het met een nadruk op muziek!
Hij tikte me aan en showde me zijn moves, perfect in sync met het ritme. Wtf deed deze gast met mij? Zo authentiek maak je het niet heel vaak mee. Ineens zag ik het: ik stond naast Ed Sheeran. Ja, dé Ed Sheeran. De wereldberoemde zanger en songwriter, incognito in een kleine jamsessie. Mijn hart sloeg even over. Ik ben down-to-earth, maar toch doet het wat met je. Mijn eerste instinct was om dit geheel te negeren en niets te zeggen. Ik koos ervoor om gewoon mee te gaan in de euforie van het moment, meegesleept door de muziek, het ritme en de dans.
Zodra deze geniale jam aan een einde kwam na een kleine 10 minuten, waarbij meerdere muzikanten zich hadden toegevoegd zei Ed: “Kom, we gaan even wat drinken. Let’s chat some brainstuff! Er is iets met jou dat me aanspreekt.” (Ja echt, ik kan er verder niets aan doen.) Mijn hart sloeg wederom een slag over. Toeval of gewoon een connectie hier?
“Dit is muziek en dit is talent. Dit is wat meer dan 70% van de mensen niet ziet, hierdoor niet weet en nooit zal voelen” aldus Ed Sheeran.
Hij sprak vervolgens over zijn ervaringen, hoe hij het podium opklom ondanks zijn onzekerheid, en hoe mensen vaak oppervlakkig oordelen. “Soms gebeurt het dat iemand het podium oploopt, onzeker en kwetsbaar, en dat mensen in de zaal wegkijken. Ze keren zich om, gaan iets drinken, of naar het toilet. Het is een automatisch systeem, een afkeer die we hebben aangeleerd. We sluiten onze ogen, onze oren, zelfs ons hart.” Op straat is dit fenomeen nog erger. Sommigen gooien je een aalmoes toe, maar de blik in hun ogen maakt de manifestatie van een nietsnut nog meer waar!
Ooit tijdens een jamsessie in Vlissingen, waar ik wanhopig stond te wachten om één Elvis nummer te mogen doen, veranderde mijn perceptie jegens de mens.
Er liep een bekende zwerver het café in en liep naar de barman, die tevens een fanatiek rock ’n roll muzikant was. Hij liep vervolgens met de zwerver mee en begeleidde hem naar een hok achter het podium, gaf hem een gitaar en trok vervolgens het felrode gordijn dicht. Uit het zicht dus. Dit is iets wat mijn perifere visie oppakte en later pas duidelijk werd. De gitaarsolo die hij vervolgens speelde was ongekend goed. Het ritme, de solo, alles klopte hier. Behalve dat hij vanwege zijn uiterlijk en mogelijke verslaving niet in het zicht mocht staan. Denk je dat dit meer goed doet aan de situatie???
Op dat moment kreeg hij tranen in zijn ogen. Je zag niet alleen, maar voelde dat hij hier echt was voor talent. Hij, die inmiddels een saldo heeft waar je zes keer U tegen zegt, zat hier bij een jamsessie, gewoon hier in het centrum van ons land. Waanzin! Na het horen van mijn verhaal over die gitarist, knikte hij en gaf aan dat dit verhaal niet op zichzelf stond.
Hij was één van de mensen, gewoon een bezoeker, gewoon een muzikant. Het mooie is dat zijn entourage niets deed in de vorm van herkenning. Hij werd niet herkend en de mensen die wisten wie hij was, spraken hem niet in die vorm aan. En dit is erg bijzonder, dit is wat past bij mij. En ik leg je uit waarom dit is. Dit doe ik aan de hand van een uitstapje over een verhaal van Elvis.
In Amerika predikt een priester, dominee of pastoor, welke naam je hier ook voor wilt kiezen. Zijn naam is Bob Joyce!
Steeds meer mensen beginnen te geloven dat deze man in werkelijkheid niemand minder is dan Elvis Presley. Waanzin of bestaat die kans echt?
Biologische kenmerken zoals ouderdom zouden het op zeker kunnen tegenspreken. Er zijn artikelen verschenen die de geschiedenis van Bob Joyce in kaart brengen.
Er zijn ook vele foto’s verschenen van zijn aanwezigheid op het landgoed Graceland. Er zijn connecties gevonden van zijn aanwezigheid bij de uitvaart van Lisa Marie, de dochter van Elvis. En inmiddels zijn er voldoende getuigen die beweren vele artiesten, vrienden, familie en oud collega’s van Elvis, een bezoek brengen aan de kerk van Bob Joyce.
Geeft enig van deze voorbeelden, een concreet bewijs? Nee! En maakt het iets uit? Nee, het zou ook niets uit mogen maken. Wanneer we de diepere lagen bekijken zien we twee mooie percepties, mijn percepties.
De waarde in dit verhaal vanuit mijn beleving komt uit op één actie: laat hem met rust! Hij is in eerste instantie mens en wat de achtergrond ook wel of niet mag zijn; hij heeft een keuze gemaakt. Als hij Elvis is, dan heeft hij een gegronde reden om te doen wat hij n u doet.
Ik ga binnenkort naar die kerk en ik ga op zeker Bob Joyce de hand schudden. Dit is voor mij voldoende, ik zal het op dat moment weten, maar ik ga er niets mee doen. Als ik dit wetenschappelijk benader en alles wat de hoop zou geven kan elimineren, (en dit kan ik) dan nog ga ik de hand schudden van Bob Joyce. Het verhaal wat ik hier leef is mooi, het is een ‘wat als’ zonder consequenties. Want ik ben helder in mijn hoofd, ik vind de theorie plausibel dat Elvis nog zou leven en zich heeft terug getrokken. Ik vind het eveneens plausibel dat Bob Joyce gewoon een man is, die enige gelijkenissen heeft met de King.
Het wordt een te lang verhaal die meer over The King gaat, dan over mijn ontmoeting met Ed Sheeran. Wat ik zo graag wil benadrukken hier is het volgende: het gaat hier niet om mij, het gaat om het respect voor de beslissingen van iemand anders. Beroemd of niet beroemd! Als iemand zich incognito opstelt, dan heeft dit een reden. Deze wilt gewoon één van de mensen zijn. Niet de held, niet het idool, maar gewoon een mens.
Want laten we eerlijk zijn hier, we zijn helemaal idolaat van mensen omdat ze ‘ons’ een goed gevoel geven. Ze zorgen voor die serotonine-boost, die wij zo hard nodig hebben om ons goed te voelen. En wat doen wij voor hun? Niets! Want iedere keer als we een bekende Nederlander of wereldartiest tegenkomen, dan gaat het om jou! Het gaat om het goede gevoel wat jij krijgt, zonder stil te staan bij wat wellicht een ander mens nodig heeft. Ik hoop niet dat je reactie nu spreekt door te zeggen, we kopen hun albums toch? Dit begrijp ik, maar dan mis je een stuk essenstie.
Laat die mensen gewoon doen! En wat de pers zegt, tezamen met menig massa ingesteld intellect: “Dan hadden ze maar geen artiest moeten worden” is bullshit. Pas de kunst van het omdraaien even toe, als ik met mijn team een ieder van de pers of welk individu zo zou belagen, dan wordt je knettergek.
We vinden het zo erg als ze besluiten van een dak te springen, we vinden er iets van als ze hun dood in scene hebben gezet, maar het draait nog steeds allemaal om ons gevoel en niet om dat van hun. Pas bij het extreme voelen we iets, de weg ernaar toe doet ons niet zoveel.
Het was een hele grote les voor mij. Ik wilde weten wat er hier met deze breinen gebeurt. Is het ons kent ons? Is het een dimensie van mensen die niet op zoek zijn naar goedkeuring buiten zichzelf? Of is het de hoop opgeven en gewoonweg niet meer openstaan voor wonderen?
“Hier ben ik thuis,” zei Ed. “Ik leef zeker voor mijn fans en ben enorm dankbaar, maar ik vergeet niet waar ik vandaan kom. Die ene persoon die de moeite heeft genomen om echt te luisteren naar mijn muziek, dat is mijn held. Niet vanwege mijn ontdekking, maar vanwege de kracht om voorbij het masker te kunnen zien. Respect hebben voor mensen is respect hebben voor jezelf. En het begint bij jezelf.”
Ik herkende het en knikte hem begrijpend toe. We spraken verder over hoe dit fenomeen tot 70% van het leven is blijven hangen. 70% van het talent wordt niet ontdekt. Deze 70% redden de wereld op een dag, zodra ze gezien worden. Maar ze worden niet gezien. En vandaag de dag is dit nog erger aan het worden; het groeit, maar niet in de goede richting. Deze neerwaartse spiraal baart mij zorgen. In de gehele industrie en tevens ook in de muziek.
“Digitaal is leuk, het is zeker welkom, als onderbouwing en niet om alles over te nemen voor maximale profit. Om die reden ben ik dankbaar dat ik alle instrumenten kan bespelen en mag werken met echte muzikanten. De digitale waarde gebruiken als een additief is prima, maar de basis dient het talent te zijn.”
Okay en wauw. Ik krijg hier een verbinding les van één van werelds grootste artiesten. Een les die ik mijn leerlingen leer, dag in dag uit. Maar hij verbindt de theorie nu door middel van een analogie. Voor mij een analogie, en voor hem dagelijkse kost. Ik vertel hem hoe zijn beleving ineens een analogie is geworden voor mijn bedrijf en hoe ik dit als metafoor kan gaan promoten.
“Kijk, mijn arm,” zei hij, terwijl hij zijn mouw omhoog trok. “Kippenvel. Dat betekent dat we een waarheidsconnectie hebben.”
Ik was niet langer onder de indruk van Ed Sheeran als artiest. Nee, ik was onder de indruk van hem als mens. Hij liet me zien dat duizenden mensen misschien aan je voorbijgaan, en dat is oké. Maar die ene persoon die jou écht ziet, die ene ontmoeting die je ziel raakt, is alles waard.
“Vreemd is,” vervolgde hij, “dat al die mensen nu beweren mij te kennen, dat ze me hebben gesproken en dat zij mijn ‘vrienden’ zijn. Deze mensen liepen mij wel eerst voorbij zonder te zien en zonder te voelen, maar dat is ook oké.
70% van het talent in de industrie wordt nooit herkend door vooroordelen, en dat is zo in bijna ieder aspect van het leven. We willen authenticiteit, maar we eisen dat het verborgen is onder een masker van nietsbetekenende voorwaarden.”
Die avond leerde ik dat ware authenticiteit vaak niet herkend wordt, maar dat het daarom niet minder waardevol is. Ed Sheeran, de wereldster, was gewoon een man in een jamsessie, op zoek naar dezelfde verbinding als wij allemaal. En daarom was hij daar, in die kleine zaal, tussen ons. Omdat hij weet waar het echte talent zit en omdat iedereen, hoe verborgen ook, een kans verdient, al is het om gezien en gehoord te worden.
Omdat hij deze momenten als een plek ziet om ‘even’ thuis te zijn, om muzikanten een hart onder de riem te steken, gewoon om mens te zijn en mens te blijven.
Dit leerde mij dat ik op de juiste plek ben en steeds meer mensen vinden mij, in plaats van mijn zoektocht naar de ideale cliënt, zoals ze dit noemen.
Ideaal vindt elkaar op een pad van de menselijke connectie in een industrie die bedolven raakt onder een teveel aan informatie stromen, hierdoor raken we besluiteloos en zal de afstand enkel maar groter worden.
De avond eindigde langzaam en zowel muzikanten als bezoekers gingen één voor één richting de uitgang. Sommigen kwamen Ed de hand schudden met een dankbare houding. Merkwaardig vond ik dit, want het enige wat Ed Sheeran had gedaan die avond was ‘genieten.’ Misschien was dit het wel, misschien is het toch echt die connectie van ‘mens’ zijn. De intimiteit die het kent is geweldig en deze mensen begrepen dit gewoon.
Ed stelde mij de vraag of er iets was dat hij voor mij kon doen. “Voor mij, wtf?” Heel even dacht ik na en alle soorten van gedachten passeerden de revue, niet oordelen, ik ben ook maar mens. Ik heb ook mijn zwakten, dus sssst.
Maar nee, ik liet de gedachten passeerden en vroeg hem: “Hoe ging je om met het leren je vingers opnieuw op de fret te plaatsen?” Ed begon keihard te lachen. “Niemand komt aan mijn gitaarspel en ik denk daarom dat je dit metaforisch bedoelde, je bent niet gek!”
Ik bevestigde inderdaad dat het een metafoor was om niet te diep en te lang in details te treden. Ik had ook kunnen vragen hoe het hij het beleefde om voor ieder optreden ineens een pak aan te moeten trekken? Niet dat dit ooit een eis is geweest. Voor alle duidelijkheid, het opnieuw gitaar leren spelen is hier een metafoor voor een verandering die jou beter maakt dan dat je al bent. Niet voor wat er verwacht wordt van je.
“Natuurlijk heb je momenten dat je je waant in eerst de illusie van de rijkdom, het beroemd worden. De tweede fase is dat mensen ineens gaan bemoeien met wat een lange tijd ‘je eigen ik’ is geweest. Dit tast wel even je ego aan. Om jouw voorbeeld te gebruiken, ze gaan je vertellen hoe je gitaar moet gaan spelen. Je ego gaat spreken en je vraagt je af waarom ze jou ontdekt hebben en je vervolgens willen gaan kneden. Je valt even terug als het ware, maar je accepteert het omdat je beseft dat het je nog beter gaat maken. Soms moet je doen en accepteren wat goed is, niet wat goed voelt.”
En zo ineens stonden er twee mensen naast ons die vertelden dat het tijd was om te gaan, voor Ed althans. Een knuffel en een handshake, een intieme dankbare lach en de woorden “I’m off, till we meet again”. En weg was hij, ik wist wie hij was, maar Ed heeft nooit mijn naam gehoord en wellicht ben ik één van de honderden mensen met wie hij zich kan verbinden en dat is helemaal okay. Want zowel hij als ik hebben dit nodig en wie we zijn heeft niet altijd waarde, wie je kiest te zijn, dat bepaalt alles.
Tot ziens Ed, till we meet again.
Michel Pieters, Mens!
De ontmoeting met Ed Sheeran was voor mij niet zomaar een toevallige samenloop van omstandigheden. Het was een ervaring die me diep raakte en die ik sindsdien heb geïntegreerd in mijn werk als brain-guide. Door de analogie die Ed en ik samen ontdekten, realiseerde ik me hoe belangrijk het is om nieuwe manieren van denken en werken te omarmen, ook als dat betekent dat je tijdelijk uit je comfortzone moet stappen en misschien zelfs een stap terug moet doen.
In het bedrijfsleven werken we vaak vanuit bekende patronen en logica. We volgen structuren die we vertrouwen, omdat ze ons in het verleden succes hebben gebracht, of niet, alsnog herhalen we veelal diezelfde structuren. Maar wat als we net zoals Ed moesten leren onze vingers opnieuw op de fret te plaatsen? Wat als we onszelf toestaan om eerst even minder te worden, om uiteindelijk een nog betere versie van onszelf te kunnen bereiken?
Dit proces vraagt moed en geduld. Het kan betekenen dat je tijdelijk minder resultaat ziet, omdat je jezelf opnieuw moet uitvinden. Maar deze heroriëntatie opent de deur naar nieuwe inzichten, naar een dieper begrip van wat echt belangrijk is en naar methoden die niet alleen werken, maar ook duurzaam zijn en echt impact hebben. Het rendement dat hieruit voortkomt, is niet alleen financieel; het is een diepere, meer vervullende vorm van succes. En ja, je kan je geld gaan zitten tellen, in dit geval met een efficiëntere methodiek.
Het toepassen van niet-logische benaderingen op wat voor jou logisch is, kan nieuwe perspectieven bieden. Dit kan aanvankelijk verwarrend of zelfs ontmoedigend zijn. Maar net als het leren plaatsen van je vingers op de fret in een nieuwe positie, terwijl je al de sterren van de hemel speelt, zal het je uiteindelijk in staat stellen om beter te spelen dan ooit tevoren. Dit is het moment waarop groei plaatsvindt, wanneer je nieuwe verbindingen maakt en inzichten ontwikkelt die je verder brengen dan je ooit had gedacht. En dit met het loslaten van logica.
Dus ja, het kan eerst minder worden. Maar dat is de prijs die je betaalt voor de kans om daarna veel meer te bereiken. Het is het proces van loslaten en opnieuw beginnen, met de wetenschap dat wat je uiteindelijk wint, veel waardevoller zal zijn dan wat je tijdelijk hebt losgelaten.
Met deze ervaring en inzichten in mijn rugzak, werk ik nu met ondernemers om ze te helpen dieper te graven, verder te kijken en durven los te laten wat niet meer werkt. Zo vinden ze hun eigen nieuwe manier om de wereld tegemoet te treden, om opnieuw te leren spelen en hun unieke geluid te vinden in een steeds veranderende wereld. En de diepte waar je moet zijn, dat is de diepte van mijn expertise.
Wil je nu meer weten van mijn werkwijze die ik ‘Martial Brain Guidance’ noem? Dan nodig ik je van harte uit om de website te bekijken. Ga naar martial brain guidance
Voor wetenschappelijke onderbouwingen kan je terecht in ons ResLab™. Ga naar ResLab.
